เจ้ามูลเมืองบ้านเรา

พูดให้สุภาพ คำว่า "ขี้" เรียกว่า "มูล"...
แต่มูลที่จะกล่าวถึงนี้ เป็นมูลสัตว์ที่เทศบาลหรือเมืองกำลังเลี้ยงอยู่ เรียกง่าย ๆ ว่า "มูลเมือง"
มูลเมืองแกลง เป็นประโยชน์ เกิดจากสัตว์ต่าง ๆ ของเมืองช่วยกันแปรรูปขยะอินทรีย์ให้เป็นของดี ๆ สำหรับดิน
เพื่อดินจะได้เป็นบ้านที่น่าอยู่ของพืชภัญธัญญาหารต่าง ๆ ได้เจริญเติบโต กลับมาเป็นอาหารของเราอีกครั้ง
หมุนเป็นวงรอบที่เกื้อกุลกันแบบไม่มีที่สิ้นสุด บนความพอดี ๆ
แม้ก้อนมูลของหมีแพนด้าที่มีอยู่เพียงสามตัวในประเทศ จะถูกนำมาแพ็คเป็นของที่ระลึกและจำหน่ายในราคาถึงก้อนละ ๗๕ บาทก็ตาม แต่ก็ธรรมดา เพราะราคาขี้ของมันคงแพงเพราะต้องสร้างบ้านมูลค่าหลาย ๆ สิบล้านให้มันอยู่
แต่เทียบกับแพะที่อาศัยสัตวแพทย์น้อยมาก มันผลิตปุ๋ยอัดเม็ดชั้นดีให้เรา แถมประหยัดเนื้อที่การกองหมัก ประหยัดเวลาในการหมัก โดยไม่ต้องถึงขั้นเอาชีวิตมันไปแลกเงินก็คุ้มค่าแล้ว
ส่วนเจ้าหมูหลุมนั้นเล่า ก็มีฝีมือในการย่อยมิใช่ย่อย ขี้หมูผสมแกลบถูกจองถูกเข้าคิวรอซื้อนำไปใช้อย่างไม่ขาดสาย
หรืออย่างวัวที่มองรายได้หลักมาจากมูลของมัน เชื่อหรือไม่ ถึงจะขายกันโดยเฉลี่ยที่กิโลกรัมละบาท แต่เมื่อนำมูลวัวมาผสมกับขุยมะพร้าวทำเป็นบ้านให้ไส้เดือนอาศัยอยู่สักสามสี่เดือน ขี้วัวจะกลายเป็นขี้ไส้เดือนที่มีราคาถึงกิโลกรัมละอย่างต่ำยี่สิบบาท มินับรวมถึงน้ำมูลไส้เดือนดินที่มีราคาค่างวดไม่แพ้กัน
ฉะนี้ จึงไม่มีใครเห็นสัตว์บ้านอื่นจะดีเด่ไปกว่าสัตว์บ้านเราดอก เพียงแต่วัตถุประสงค์ของการเลี้ยงที่ต่างกันเท่านั้น ขืนไปอิจฉาสัตว์ คนอย่างเราก็แย่นะสิ แต่ก็แน่ล่ะ ที่เห็นคนบ้านเมืองอื่นดีกว่าคนบ้านเรายังมีเลย ประสาอะไร...
จึงจงดูสัตว์ที่กล่าวมาทั้งหลายเป็นตัวอย่างเถิด ทั้งแพะ หมู วัว ไส้เดือน ที่มันรู้จัก "แปรรูป" ของเสียให้เกิดการใช้อย่างคุ้มค่า และกลับมาเป็นประโยชน์ต่อแผ่นดินอย่างเหลือคณา
นี้จึงสมควรพูดเรียกได้เต็มปากว่าเยี่ยมจริง ๆ "เจ้ามูลเมืองบ้านเรา"